بیدار از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 191

1 بیدار کن طرب را بر من بزن تو خود را چشمی چنین بگردان کوری چشم بد را

2 خود را بزن تو بر من اینست زنده کردن بر مرده زن چو عیسی افسون معتمد را

3 ای رویت از قمر به آن رو به روی من نه تا بنده دیده باشد صد دولت ابد را

4 در واقعه بدیدم کز قند تو چشیدم با آن نشان که گفتی این بوسه نام زد را

5 جان فرشته بودی یا رب چه گشته بودی کز چهره می‌نمودی لم یتخذ ولد را

6 چون دست تو کشیدم صورت دگر ندیدم بی هوشیی بدیدم گم کرده مر خرد را

7 جام چو نار درده بی‌رحم وار درده تا گم شوم ندانم خود را و نیک و بد را

8 این بار جام پر کن لیکن تمام پر کن تا چشم سیر گردد یک سو نهد حسد را

9 درده میی ز بالا در لا اله الا تا روح اله بیند ویران کند جسد را

10 از قالب نمدوش رفت آینه خرد خوش چندانک خواهی اکنون می‌زن تو این نمد را