وفاق تخم ثباتی نکاشت در از بیدل دهلوی غزل 311

1 وفاق تخم ثباتی نکاشت در دل و دین‌ها به حکم یأس دمیدیم از این فسرده زمین‌ها

2 چو غنچه در پس زانوی انتظار جدایی نشسته در چمن ما هزار رنگ کمین‌ها

3 در این زمانه سر نخوتی کشیده به هرسو ز نقشخانهٔ پا در هوای چنبر زین‌ها

4 غم معاش به تاراج حسن تاخته چندان که لاغری ز میان رفته فربهی ز سرین‌ها

5 نم مروتی از خلق اگر رسد به خیالت چکیده گیر به خاک از فشار چین جبین‌ها

6 نظر نکرده به دل مگذر ای بهار تعین تغافل از چه به صیقل زنند آینه‌بین‌ها

7 حضور عبرت و اسباب راحت این چه خیال است مژه نبسته به خواب است چشم سایه‌نشین‌ها

8 به نام شهرت اقبال زندگی نفروشی که زهر در بن دندان نهفته‌اند نگین‌ها

9 نفس گداخت خجالت به خاک خفت قناعت ولی چه سود علاج غرض نمی‌شود این‌ها

10 تظلم دم پیری‌ کجا برم من بیدل رسید مو به سپیدی کشید پوست به چین‌ها