سموم وادی امکان ز بس جگر تابست از غالب دهلوی غزل 62

1 سموم وادی امکان ز بس جگر تابست گداز زهره خاکست هر کجا آبست

2 مرنج از شب تار و بیا به بزم نشاط که پنبه سر مینای باده مهتابست

3 به خوابم آمدنش جز ستم ظریفی نیست خدا نخواسته باشد به غیر همخوابست

4 ز وضع روزن دیوار می توان دانست که چشم غمکده ما به راه سیلابست

5 ز ناله کار به اشک اوفتاده دل خون باد ز شرم بی اثری ها فغان ما آبست

6 ز وهم نقش خیالی کشیده ای ور نه وجود خلق چو عنقا به دهر نایابست

7 نگه ز شعله حسنت چه طرف بربندد چنین که طاقت ما را بنا ز سیمابست

8 به عرض دعوی همطرحی تو خوبان را نگه در آینه همچون خسی به گردابست

9 زمین ز نقش سم توسن تو ساغرزار هوا ز گرد رهت شیشه می نابست

10 قوی فتاده چو نسبت ادب مجو غالب ندیده ای که سوی قبله پشت محرابست