1 زهی دریا زهی بحر حیاتی زهی حسن و جمال و فر ذاتی

2 ز تو جانم براتی خواست از رنج یکی شمعی فرستادش، براتی

3 ز تندی عشق او آهن چو مومست زهی عشق حرون تند عاتی

4 ولیکن سر عشقش شکرستان ز نخلستان ز جوهای فراتی

5 شکر لب، مه رخان جام بر کف تو می‌گو هر کرا خواهی که: « هاتی »

6 ز هر لعل لبی بوست رسیده تو درویشی و آن لعلش زکاتی

7 در آن شطرنج اگر بردی تو، شاهی ولی کو بخت پنهان؟! چونک ماتی

8 خداوند شمس دین دریای جان‌بخش تو شورستان درین دولت، مواتی

9 زهی شاهی، لطیفی، بی‌نظیری که مجموعست ازو جان شتاتی

10 اگر تبریز دارد حبهٔ زو چه نقصان گر شود از گنجها، تی

11 هزاران زاهد زهد صلاحی ز تو خونش مباح و او مباحی

12 زهی کعبه که تو جان‌بخش حاجی زهی اقبال هر محتاج راجی

13 هر آن سر کو فرو ناید به کیوان ز روی فخر، بر فرقش تو تاجی

14 نهاده سر به تسلیم و به طاعت به پیشت از دل و جان هر لجاجی

15 زهی نور جهان جان، که نورت نه از خورشید و ماهست و سراجی

16 همه جانها باقطاع مثالت که بعضی عشری، و بعضی خراجی

17 خداوند! شمس دینا! این مدیحت بجای جاه و فرت هست هاجی

18 ایا تبریز، بستان باج جانها که فرمان ده توی بر جان و باجی

19 مزاج دل اگر چون برف گردد ز آتشهای تو گردد نتاجی

20 هرآن جان و دلی کان زنده باشد ز مهر تستشان دایم تناجی

21 در آن بازار کز تو هست بویی زهی مر یوسفان را بی‌رواجی

22 به چرخ چارمت عیسیست داعی به پیش دولتت چاوش ساعی

23 ز شاه ماست ملک با مرادی که او ختمست احسان را، و بادی

24 گر احسان را زبان باشد بگردد به مدح و شکر او سیصد عبادی

25 بدان سوی جهان گر گوش داری چه چاوشان جانندش منادی!

26 دهان آفرینش باز مانده ازان روزی که دیدستش ز شادی

27 همی گوید به عالم او به سوگند که: « تا زادی، چنین روزی نزادی »

28 یکی چندی نهان شو تا نگردد همه بازار مه‌رویان کسادی

29 بدیدم عشق خوانی را فتاده به خاک و خون بگفتم: « چون فتادی؟ »

30 که تو خون‌ریز جمله عاشقانی تو نیزک دل چنین بر باد دادی؟! »

31 بگفتا: « دیده‌ام چیزی که صد ماه ازو سوزند در نار ودادی »

32 خداوند شمس دین! آخر چه نوری؟ فرشته یا پری، یا تش نژادی

33 به تبریز آ دلا، از لحر عشقش چو بندهٔ عیب ناک اندر مزادی