بنفشه زلف من آن سرو از فرخی سیستانی قصیده 123

1 بنفشه زلف من آن سرو قد سیم اندام بر من آمد وقت سپیده دم به سلام

2 درست گفتی کز عارضش بر آمده بود گه فرو شدن تیره شب سپیده بام

3 ز عود هندی پوشیده بر بلور زره ز مشک چینی پیچیده بر صنوبر دام

4 بحلقه کرده همی جعد او حکایت جیم بپیچ کرده همی زلف او حکایت لام

5 به لابه گفتمش ای ماهروی غالیه موی که ماه روشنی از روی تو ستاند وام

6 ترا هزاران حسنست و صد هزار حسود چرا ز خانه برون آمدی درین هنگام

7 چه گفت، گفت خبر یافتم که نزد شما ز بهر راه براسبان همی کنند لگام

8 چه گفت، گفت که ای در جفا نکرده کمی چه گفت گفت که ای در وفا نبوده تمام

9 شخوده روی برون آمدم ز خانه به کوی به رنگ چون شبه کرده رخ چو نقره خام

10 مرا بگوی کز اینجا چگونه خواهی رفت نه باتو توشه راه و نه چاکرو نه غلام

11 برادران و رفیقان تو همه بنوا تو بینوا و بدست زمانه داده زمام

12 تو داده ای به ستم زر و سیم خویش بباد تو کرده ای به ستم روز خویش ناپدرام

13 چرا بهم نکنی زر و سیم خویش بجهد چرا نگه نکنی کار خویش را فرجام

14 به خواستن ز کسان خواسته بدست آری زبهر خواسته مدحت بری به خاص و به عام

15 بدان طمع که ز دادن بلند نام شوی بدان دهی که ز پس مر ترا دهد دشنام

16 ز خواستن به همه حال ننگ باید داشت اگر بدادن بیهوده جست خواهی نام

17 نگاه کن که خداوند خواجه سید ترا چه داد پس مدح اندرین ایام

18 اگر چنانکه بباید نگاه داشتیی کنون ز بخشش او سیم داشتی تو ستام

19 به سیم و زر تو غنی بودی و به جاه غنی کنون برهنه شدی همچو بر کشیده حسام

20 همی روی سوی درگاه میر خوار و خجل بکار برده بکف کرده ای حلال و حرام

21 نه با تو زینت خانه نه با تو ساز سفر بساز ساز سفر پس بفال نیک خرام

22 بسا که تو بره اندر، ز بهر دانگی سیم شکست خواهی خوردن ز پشه و زهوام

23 جواب دادم و گفتم مرا بر آنچه گذشت مکن ملامت ازیرا که نیست جای ملام

24 کسی به حیلت و جهد از سرشت خویش نگشت مرا سرشت چنین کرد ایزدعلام

25 هنوز باز نگشتم ز بیکران دریا که برگرفت ز من سایه تند بار غمام

26 من آن مهی را خدمت کنم همی که به فضل چوفضل برمک دارد به در هزار غلام

27 بسا کسا که چو من سوی خدمتش رفتند به چاشتگاه غمین، شادمان شدند به شام

28 هزار کوفته دهر گشت ازو بمراد هزار تافته چرخ ازو رسید بکام

29 هر آنکه خدمت او کرد نیکبختی یافت مجاور در و درگاه اوست بخت مدام

30 عطای او نه زدشمن برید و نه از دوست چنین برد ره آزادگان و خوی کرام

31 کسی که راه خلافش سپرد تا بزید مخالفت کنداو را حواس و هفت اندام

32 عطای او بدوام است ز ایرانش را گمان مبر که جز او کس عطا دهد بدوام

33 بهر تفضل ازو کشوری به نعمت و ناز بهر عنایت ازو عالمی به جامه و جام

34 ثنا خریدن نزدیک اوچو آب حلال درم نهادن در پیش او جو باده حرام

35 مدیح او شعرا را چو سورة الاخلاص سرای او ادبا را چو کعبت الاسلام

36 چو بندگان مسخر همی سجود کند زمین همت اورا سپهر آینه فام

37 بعلم و عدل و بآزادگی و نیکخویی مؤیدست و موفق مقدمست و امام

38 قلم بدستش گویی بدیع جانوریست خدای داده مر آنرا بصارت و الهام

39 به دشمنان لعین آنچه او کند به قلم به تیغ و تیر همانا نکرد رستم سام

40 به جنبش قلمی زان او اگر خواهد هزار تیغ کشیده فرو برد به نیام

41 زهی ز هر ادبی یافته تمام نصیب زهی ز هر هنری بهره یی گرفته تمام

42 تو آن مهی که ترا هر چه گویم اندر فضل تمام تر سخنی سست باشد و سوتام

43 مرا چه طاقت آنست یا چه مایه آن که پیش تو سخنی را دهم به نظم نظام

44 ولیک زینهمه آزادگی و نیکخویی مرا بگو که به جز خدت تو چاره کدام

45 مرا که ایزد جز شعر دستگاه نداد مگر به شعر کنم سوی خدمت تو خرام

46 همیشه تا نبود ثور خانه خورشید چنان کجا نبود شیر خانه بهرام

47 همیشه تا بروش ماه تیزتر ز زحل همیشه تا بشرف نور پیشتر ز ظلام

48 جهان به کام تو دارد خدای عز وجل بود مساعد تو ذوالجلال و الاکرام

49 دل تو باد سوی لهو و چشم سوی نگار دو گوش سوی سماع و دو دست سوی مدام

50 هر آنکه دشمن تو باشد و مخالف تو نیازمند شراب و نیازمند طعام