1 ور غزلت یاد جوانی دهد وز خوشی طبع، نشانی دهد
2 تن زن ازان هم که کسان گفتهاند هر چه تو گوئی، به ازان گفتهاند
3 نوبت سعدی که مبادا کهن ، شرم نداری که بگوئی سخن ؟
1 عشق از پی جان گرفت ما را خلقی به زبان گرفت ما را
2 خرسند به عافیت نبودیم اینک حق آن گرفت ما را
1 افسوس ازین عمر که بر باد هوا رفت کاری به جهان نی به مراد دل ما رفت
2 خورشید من از اوج جوانی چو برآمد بس ذره سرگشته که بر باد هوا رفت
1 چنانی در نظر نظارگان را که رونق بشکنی مه پارگان را
2 چنان نالان همی گردم به کویت که دل خون می شود نظارگان را