ای بیخودی بر آینهٔ وهم از بیدل دهلوی غزل 1732

1 ای بیخودی بر آینهٔ وهم رنگ ریز یعنی غبار ما به سر نام و ننگ ریز

2 شور شکست‌شیشه‌در این‌بزم‌قلقل است چندی به جام وهم شراب ترنگ ریز

3 موقوف‌ گریه نیست بساط بهار عجز خونت نماند برجگر از چهره رنگ ریز

4 ای جستجو اگر هوس آرمیدنی‌ست ما را بجای آبله در پای لنگ ریز

5 روزی دو در وفاکدهٔ فقر صبر کن بر شیشه‌خانهٔ هوسی چند سنگ ریز

6 رنگ ادب نریختی از شرم آب شو گوهر نبسته‌ای چو عرق بی‌درنگ ریز

7 یک دشت وحشت است چمنزار کاینات آیینهٔ خیال ز داغ پلنگ ریز

8 ای نوبهار، بیهوده نقاش وحشتی یک برگ ‌گل زعالم تصویر رنگ ریز

9 دلهای خلق قابل تأثیر عجز نیست پرواز ناله در پر و بال خدنگ ریز

10 عمری‌ست امتحانکدهٔ درد الفتیم یارب دل ‌گداختهٔ ما ز سنگ ریز

11 آرامگاه وحشت رنگند غنچه‌ها خونم بر آستانهٔ دلهای تنگ ریز

12 مفت است اگر به وهم غنا متهم شوی چون تار، ساز آنچه نداری ز چنگ ریز

13 تا وعده‌گاه خنجر نازت کشیده‌ام خون فسرده‌ای‌که چه‌گویم چه رنگ ریز

14 غارت سرشتهٔ نگه کافر توایم یاد از غبار ماکن و طرح فرنگ ریز

15 بیدل مآل هستی موهوم ما فناست این قطره را همان به دهان نهنگ ریز