تا کی گویی که: از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 43

1 مرا جود او تازه دارد همی مگر جودش ابر است و من کشتزار

2 «مگر» یک سو افکن، که خود هم چنین بیندیش و دیدهٔ خرد برگمار

1 من موی خویش را نه از آن می کنم سیاه تا باز نوجوان شوم و نو کنم گناه

2 چون جامه‌ها به وقت مصیبت سیه کنند من موی از مصیبت پیری کنم سیاه

1 رودکی چنگ بر گرفت و نواخت باده انداز، کو سرود انداخت

2 زان عقیقین میی، که هر که بدید از عقیق گداخته نشناخت

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار