تا نیافتد پرتو از قصاب کاشانی دیوان اشعار 24

1 اول به نام آنکه زد این بارگاه را افروخت شمع مشعله مهر و ماه را

2 برپای کرد زنگی شب را ز تخت ظلم بر جا نشاند روز مرصّع کلاه را

1 چون شامِ قدر بر همه مستور می‌شود زین روی پای تا به سرش نور می‌شود

2 می‌خواستم رهی به تو نزدیکتر به خود تا می‌روم ز خویش رهم دور می‌شود

1 ای تیغ غمزه تو به وقت غضب لذیذ هنگامه غم تو به وقت طرب لذیذ

2 چین جبین چو موج تبسم تمام شهد پیکان تیر غمزه چو شهد رطب لذیذ