تا نشمرد آزاد، کسی بعد هلاکم از قدسی مشهدی غزل 331

1 تا نشمرد آزاد، کسی بعد هلاکم زنجیر به گردن بسپارید به خاکم

2 نگذاشت به خواب عدمم شیون بلبل گل ریخته بودند مگر بر سر خاکم؟

3 از کین تو ترسم، نه ز بی‌مهری افلاک گر کینه نجویی تو، ز افلاک چه باکم؟

4 غلتم چو صبا در چمن کوی تو بر خاک تا بوی تو آید چو گل از خرقه چاکم

5 تا لعل تو آلوده می گشت، ز غیرت آغشته به خون است رگ و ریشه چو تاکم

6 تا جا به چمن ساختم، از گریه بلبل آلوده به خون است چو گل، خرقه چاکم