تا روان اشک من از دیده از سحاب اصفهانی غزل 170

1 تا روان اشک من از دیده ی تر خواهد بود خلق را ز آتش خویت چه اثر خواهد بود

2 ز آشیانی که در این باغ نهادم شادم کآن هم از باد خزان زیر و زبر خواهد بود

3 می توان یافتن از خنده ی این برق که باغ آخر از گریه ی ابرش چه ثمر خواهد بود

4 تا به فکر غم فرهاد نباشد شیرین تلخکامی وی از رشک شکر خواهد بود

5 ذوق مستی ز کسی پرس که در محفل عشق لعل گون ساغرش از خون جگر خواهد بود

6 تا بود خاصیت لعل تو با طبع (سحاب) بی بهاتر ز صدف در و گهر خواهد بود