تا حسن ازل پرده گشائی کرده از نیر تبریزی لآلی منظومه 40

1 چشمت به غمزه کشت دو صد بیگناه را کو داوری که داد رسد دادخواه را

2 گفتم مرا تحمل ناز تو نیست گفت عشق احتمال کوه دهد پرّ کاه را

1 صنما نه میل مسجد نه سر کنشت ما را که قمار عشق از این غم همه داد گشت ما را

2 بفدای شورت ایعشق نه چنان ببر زهوشم که بدفتر جنون هم نتوان نوشت ما را

1 بر مسند کبریا نه جز جای علی بر دوش نبی سزا نه جز پای علی

2 دادی گوهی خرد بیکتائی او گر ذات نبی نبود همتای علی