تا آفرین شست تو گوید زبان از قدسی مشهدی غزل 383

1 تا آفرین شست تو گوید زبان زخم پیکان زبان خویش کند در دهان زخم

2 یک دم بمان چو زخم زدی، تا که بشنوی تحسین تیغ خود ز لب خون‌فشان زخم

3 جنس جفا کسی نستاند به نیم جو جایی که تیغ یار گشاید دکان زخم

4 بس گرم شکر گفتن بازوی قاتل است ترسم که تیغ، آب شود در دهان زخم

5 دل را پر از ذخیره لذت کند کنار غلتد چو نیم بسمل تو در میان زخم

6 زخم خدنگ عشق چو درمان‌پذیر نیست بیهوده، ای مسیح مکن امتحان زخم

7 قدسی دلم شکاف شکاف است در درون بر سینه گرچه نیست ز بیرون نشان زخم