1 به زیر هر بن مو چشم روشنی‌ست مرا به روشنایی هر ذره روزنی‌ست مرا

2 شهود بت، ز پراکندگیم باز آورد دلیل راه حقیقت برهمنی‌ست مرا

3 چو سایه از همه‌سو در کمین خورشیدم به هرکجا بن خاری‌ست مسکنی‌ست مرا

4 به هر سراچه و بستان فرو نمی‌آیم برون ز عالم خاکی نشیمنی‌ست مرا

5 به دوستی که ز بس محو لذت عشقم به کاینات ندانم که دشمنی‌ست مرا

6 هزار ناله ز نهر و ز رود می‌شنوم ز سیل گریه چو کهسار دامنی‌ست مرا

7 ز خوشه‌های سرشکم لبالب آغوش است ز حاصلی که تو را نیست خرمنی‌ست مرا

8 اگر به معرکه در خون فتاده‌ام چه عجب همیشه رزم به چون خود تهمتنی‌ست مرا

9 دریغ رخش فروماند و روز بی‌گه شد درین سفر که به هر گام رهزنی‌ست مرا

10 کدام می که پس از مستیم خمار نداد؟ چو شیشه در ته هر خنده شیونی‌ست مرا

11 بیا ز محنت جان کندنم خلاصی ده که دم زدن ز فراق تو مردنی‌ست مرا

12 گداخت جسم «نظیری» ز دقت نظرم که دیده تنگ‌تر از چشم سوزنی‌ست مرا