رسید از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3066

1 رسید ترکم با چهره‌های گل وردی بگفتمش چه شد آن عهد گفت اول وردی

2 بگفتمش که یکی نامه‌ای به دست صبا بدادمی عجب آورد گفت گستردی

3 بگفتمش که چرا بی‌گه آمدی ای دوست بگفت سیرو یدی یلده یلدشم اردی

4 بگفتمش ز رخ توست شهر جان روشن ز آفتاب درآموختی جوامردی

5 بگفت طرح نهد رخ رخم دو صد خور را تو چون مرا تبع او کنی زهی سردی

6 بقای من چو بدید و زوال خود خورشید گرفت در طلبم عادت جهان گردی

7 سجود کردم و مستغفرانه نالیدم بدید اشک مرا در فغان و پردردی

8 بگفت نی که به قاصد مخالفی گفتی به عشق گفت من و گفتنم درآوردی

9 بگفتمش گل بی‌خار و صبح بی‌شامی که بندگان را با شیر و شهد پروردی

10 ز لطف‌های توست آنک سرخ می‌گویند به عرف حیله زر را بدان همه زردی

11 بگفت باش کم آزار و دم مزن خامش که زرد گفتی زر را به فن و آزردی