تن از خوی پر آب و دهان از رودکی سمرقندی مثنوی 22

1 دل خسته و بستهٔ مسلسل موییست خون گشته و کشتهٔ بت هندوییست

2 سودی ندهد نصیحتت، ای واعظ ای خانه خراب طرفه یک پهلوییست

1 بر رخش زلف عاشق است چو من لاجرم همچو منش نیست قرار

2 من و زلفین او نگونساریم او چرا بر گل است و من بر خار؟

1 کار همه راست، آن چنان که بباید حال شادیست، شاد باشی، شاید

2 انده و اندیشه را دراز چه داری؟ دولت خود همان کند که بباید

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار