به از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 917

1 به یارکان صفا جز می صفا مدهید چو می‌دهید بدیشان جدا جدا مدهید

2 در این چنین قدح آمیختن حرام بود به عاشقان خدا جز می خدا مدهید

3 برهنگان ره از آفتاب جامه کنید برهنگان ره عشق را قبا مدهید

4 چو هیچ باد صبایی به گردشان نرسد به جانشان خبر از وعده صبا مدهید

5 به بوی وصل اگر عاشقی قرار گرفت بهانه را نپذیرم بهانه‌ها مدهید

6 شراب حاضر و معشوق مست و من عاشق مرا قرار نباشد به بو مرا مدهید

7 شراب آتش و ما زاده‌ایم از آتش اگر حریف شناسید جز به ما مدهید

8 برای زخم چنین غازیان بود مرهم کسی که درد ندارد بدو دوا مدهید

9 چو تاج مفخر تبریز شمس دین آمد لقای هر دو جهان جز بدان لقا مدهید