1 به روی عالم‌آرا گر نقاب زلف درپیچد بیاض صفحهٔ ‌کافور را در مشک تر پیچد

2 گهی چون طفل اشک‌من درآغوش نگه غلتد گهی چون سبزهٔ ‌مژگان به ‌دامان نظر پیچد

3 اگر گویم ز زلف خود رهایی ده دل ما را چو زلف‌خود سر هر مو ز صدجا بیشترپیچد

4 به ‌گاه خنده شکّر ریزد از چاک دل ‌گوهر به وقت خامشی موج‌ گهر را درشکر پیچد

5 نخیزم چون غبار از راه او بیدل که می‌ترسم عنان توسن ناز از طریق مهر درپیچد