1 تا خاک صفت معتکف آن سر کویم بی دردم اگر روضه فردوس بجویم

2 چون آن صنم موی میان رفت ز چشمم از ناله چو نائی شده وز مویه چو مویم

3 گر شهره شهری شدم از شوق عجب نیست چون رفت ز شهر آنکه من آشفته اویم

4 عیسی دم من چون سر بیمار ندارد پیش که روم درد دل خود بکه گویم

5 کردم قدم از سر که روم راه هوایش کین راه نشاید که بدین پای بپویم

6 تا روی نهم بر کف پایت دهدم دست کز خاک سر کوی تو چون سبزه برویم

7 حیف است که اغیار برد میوه وصلت وز باغ رخت من گل سیراب نبویم

8 گفتی که حسین از در ما چون نرود هیچ من چون روم ای جان که گدای سر کویم