تاطرف کلاه برشکستی از خاقانی شروانی غزل 340

1 بس لابه که بنمودم و دل‌دار نپذرفت صد بار فغان کردم و یک‌بار نپذرفت

2 از دست غم هجر به زنهار وصالش انگشت زنان رفتم و زنهار نپذرفت

1 تیره زلفا بادهٔ روشن کجاست دیر وصلا رطل مرد افکن کجاست؟

2 جرعه زراب است بر خاکش مریز خاک مرد آتشین جوشن کجاست؟

1 پردهٔ نو ساخت عشق، زخمهٔ نو در فزود کرد به من آنچه خواست، برد ز من آنچه بود

2 لشکر عشق تو باز بر دل من ران گشاد گر همه در خون کشد، پشت نباید نمود