تا جهان بحر و سخن از بابافغانی شیرازی قصیده 5

1 تا جهان بحر و سخن گوهر و انسان صدفست گوهر بحر سخن مدحت شاه نجفست

2 والی ملک عرب سرور اشراف قریش آنکه تشریف قدومش دو جهان را شرفست

3 شمع جمعست چو در گوشه ی محراب دعاست آفتابیست فروزنده چو در پیش صفست

4 نغمه ی مهر علی از دل پر درد شنو کاین نه صوتیست که در زمزمه ی چنگ و دفست

5 کن فکان امر و قضا حکم و یدالله خطاب آسمان رفعت و دریا دل و خورشید کفست

6 سامع مدح علی باش نه افسانه ی غیر صدف گوهر شهوار نه جای خزفست

7 نقد عمری که نه در طاعت او صرف شود گر بود زندگی خضر سراسر تلفست

8 هر که گردن کشد از بندگی آل علی فی المثل گر پسر نوح بود ناخلفست

9 ای سرافراز که از گرمی روز عرصات خلق را سایه ی الطاف عمیمت کنفست

10 حاصل بحر ازل گوهر یکدانه ی اوست صورت انجم و اشکال فلک جوش و کفست

11 قرص خاور صدف گوهر اسرار علیست روشن آن گوهر شهوار که اینش صدفست

12 علم او نور شناسایی خورشید بقاست سر او آینه ی لو کشف و من عرفست

13 نشود منبسط از بوی علی گلشن او حیوانی که دلش بسته ی آب و علفست

14 گر خسی را بریاست بگزینند خسان نتوان در ره او رفت که قول سلفست

15 فارغ از موت و حیاتم بتمنای علی نی ز موتم حذر و نی ز حیاتم شفعست

16 شمع ایوان تو ایمن زدم باد صباست ماه اقبال تو ایمن ز کسوف و کلفست

17 ذکر تسبیح تو مقبل بود وقت رکوع از کمان تیر دعای تو روان بر هدفست

18 بر تو از احمد مختار صلوتست و سلام بر تو از مبدأ فیاض درود و تحفست

19 قصر اقبال تو جاییست که از رفعت و قدر لمعه ی شمس و قمر پرتو نور غرفست

20 سوز گفتار فغانی دل کوه آبله ساخت این هنوز از جگر سوخته اش تاب و تفست

21 تا ز نور نظر سعد برین طاق بلند اختر بخت تو پیوسته ببرج شرفست

22 سیه از سنگ بلا باد بگرداب اجل روی ادبار یزیدی که چو پشت کشفست