1 تا آفت غم لازمه طبع شراب است می بوی خوش و ساغر ما چشم خراب است

2 چون نشکندم دل، که ز پوشیدن رویت آن را که شکستی نرسد، طرف نقاب است

3 کفرست تهی‌کاسگی باده‌پرستان خالی چو شد از می قدحم، دیده پر آب است

4 مرغی که برد نامه من ، صورت حالش نقشی‌ست که بر پنجه پرخون عقاب است

5 اسباب تماشای جمال تو نگنجد در خانه چشمی که به اندازه خواب است

6 در بحر غمت گشت فنا هرکه نفس زد این شیوه درین ورطه نه مخصوص حباب‌ است

7 قاصد چو برد نام تو سوزد دل ما را پروانه ما از خبر شمع، کباب است

8 نگرفت وطن در دل قدسی غم دنیا این خانه نشد جغدنشین، گرچه خراب است