به پیامی که کند باد صبا یاد از قدسی مشهدی غزل 4

1 به پیامی که کند باد صبا یاد مرا روم از دست ندانم که چه افتاد مرا

2 به کمند سر زلف تو گرفتار مباد آنکه خواهد کند از قید تو آزاد مرا

3 دشمنی کر پی بیداد مرا یاد کند به از آن دوست که هرگز نکند یاد مرا

4 دوش وقت سحر از حسرت گل مرغ چمن ناله‌ای کرد که آورد به فریاد مرا

5 آن ستم کرد شب هجر که در روز وصال نتوان کرد به صد عذر ستم شاد مرا

6 شاد از آنم به خرابی که چو ویران گردد خانه چون گل نتوان ساختن آباد مرا

7 آنچنان دور فتادم ز خرابات که دوش سبحه چون آبله از دست نیفتاد مرا

8 نکنم ترک نظربازی خوبان قدسی به جز این شیوه نیاموخته استاد مرا