1 به پیش کعبه ابراهیم ادهم بحق می‌گفت کای دارای عالم

2 مرا معصوم خواه و بی گنه دار گناهی کان رود زانم نگه دار

3 یکی هاتف خطابش کرد آنگاه که این عصمت که می‌خواهی تو در راه

4 همین بودست از من خلق را خواست اگر کار تو و ایشان کنم راست

5 که تا جمله بهم معصوم مانید همه از رحمتم محروم مانید

6 هزاران بحرِ رحمت بی قیاسست ولیکن بنده را جای هراسست

7 ندارم از جهان جز بیمِ جان من ز درد او زبان ترجمان من

8 چو من از عمر بهبودی ندیدم زیان دیدم ولی سودی ندیدم

9 بمُردن راضیم زین زندگانی اگر بازم رهانی می‌توانی

10 ز سر تا پای من جای نظر نیست که بروی هر زمان زخمی دگر نیست