1 به ارشاد ادب در دستگاه خودسران مگذر دهل نابسته بر لب در صف واعظ‌گران مگذر

2 به تحسین خسیسان هیچ نفرینی نمی‌باشد به روی تیغ بگذر بر لب بی‌جوهران مگذر

3 دو عالم ننگ دارد یک قدم لغزش به خود بستن چو خط امتحان بر جادهٔ‌ کج ‌مسطران مگذر

4 تهی شو از خود و راحت شمر آفات دنیا را گر این‌کشتی نداری از محیط بیکران مگذر

5 مروت نیست ای منعم ز درویشان تبرایت به شکر فربهی از پهلوی این لاغران مگذر

6 به خوان نعمت اهل دول ننگ است خو کردن اگر آدم سرشتی در چراگاه خران مگذر

7 سراغ عافیت از خلق بیرون ‌تازیی دارد به هرسو بگذری زین دشت ‌و در جز بر کران مگذر

8 تامل در طریق عشق دارد محمل خجلت به‌هر راهی‌که ‌می‌باید گذشت‌ از خودگران‌ مگذر

9 تجردپیشه را نام تعلق می‌گزد بیدل مسیحا گر نه‌ای ازکوچهٔ سوزن‌گران مگذر