جلوه کند به باغ اگر سرو بلند از غبار همدانی غزل 44

1 جلوه کند به باغ اگر سرو بلند قامتش سرو ز پا فتد که تا کس نکند ملامتش

2 بار دگر گر افتدم دامن وصل او به کف باز رها نمیکنم تا نکشم ندامتش

3 عاشق زار خویش را تیر هلاک گو بزن از تو کسی نمیکشد گر بکشی غرامتش

4 تا مگر از جفای او شکوه همی بدو کنم کاش به جلوه دیدمی قامت در قیامتش

5 تا به نظر نیایدت کبک و خرام دلکشش شیوۀ رفتنش ببین حالت استقامتش

6 سستی عهد او نگر محکمی وفای من او ز خدا هلاک من خواهد و من سلامتش

7 باد صبا غبار من گر ببرد ز تربتم در سر کوی او بود جایگه اقامتش