ای به خلق از جهانیان ممتاز از سعدی شیرازی غزل 310

1 ای به خلق از جهانیان ممتاز چشم خلقی به روی خوب تو باز

2 لازم است آن که دارد این همه لطف که تحمل کنندش این همه ناز

3 ای به عشق درخت بالایت مرغ جان رمیده در پرواز

4 آن نه صاحب نظر بود که کند از چنین روی در به روی فراز

5 بخورم گر ز دست توست نبید نکنم گر خلاف توست نماز

6 گر بگریم چو شمع معذورم کس نگوید در آتشم مگداز

7 می‌نگفتم سخن در آتش عشق تا نگفت آب دیده غماز

8 آب و آتش خلاف یک دگرند نشنیدیم عشق و صبر انباز

9 هر که دیدار دوست می‌طلبد دوستی را حقیقت است و مجاز

10 آرزومند کعبه را شرط است که تحمل کند نشیب و فراز

11 سعدیا زنده عاشقی باشد که بمیرد بر آستان نیاز