به چنگال از رودکی سمرقندی ابیات پراکنده 124

1 یکی بزم خرم بیاراستند می و رود و رامشگران خواستند

1 کفیدش دل از غم، چون آن کفته نار کفیده شود سنگ تیمار خوار

1 من موی خویش را نه از آن می کنم سیاه تا باز نوجوان شوم و نو کنم گناه

2 چون جامه‌ها به وقت مصیبت سیه کنند من موی از مصیبت پیری کنم سیاه

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار