1 به چندان فروغ و به چندان چراغ بیاراسته چون به نوروز باغ

2 روان اندر و گوهر دلفروز کزو روشنایی گرفتست روز

3 که هر بامدادی چو زرین سپر ز خاور بر آرد فروزنده سر

4 زمین پوشد از نور، پیراهنا شود تیره گیتی بدو روشنا

5 چو از خاور او سر به مشرق کشد ز خاور، شب تیره سر بر کشد