1 به سرای سپنج مهمان را دل نهادن همیشگی نه رواست

2 زیر خاک اندرونت باید خفت گر چه اکنونت خواب بر دیباست

3 با کسان بودنت چه سود کند؟ که به گور اندرون شدن تنهاست

4 یار تو زیر خاک مور و مگس چشم بگشا، ببین: کنون پیداست

5 آن که زلفین و گیسویت پیراست گر چه دینار یا درمش بهاست

6 چون ترا دید زردگونه شده سرد گردد دلش، نه نابیناست