زنده شود هر که پیش دوست از سعدی شیرازی غزل 182

1 حکایت کنند از یکی نیکمرد که اکرام حجاج یوسف نکرد

2 به سرهنگ دیوان نگه کرد تیز که نطعش بیانداز و خونش بریز

1 از تو با مصلحت خویش نمی‌پردازم همچو پروانه که می‌سوزم و در پروازم

2 گر توانی که بجویی دلم امروز بجوی ور نه بسیار بجویی و نیابی بازم

1 خوش است عمر دریغا که جاودانی نیست پس اعتماد بر این پنج روز فانی نیست

2 درخت قد صنوبر خرام انسان را مدام رونق نوباوهٔ جوانی نیست

1 عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم یا گناهیست که اول من مسکین کردم

2 تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری غم دل با تو نگویم که ندانی دردم

1 بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت سیلاب محبتم ز دامن بگذشت

2 دستی به دلم فرو کن ای یار عزیز تا تیر ببینی که ز جوشن بگذشت