تا کمند زلف او صد دل به یک از طغرل احراری غزل 122

1 تا کمند زلف او صد دل به یک مو می‌کشد بار منت مرغ دل از خال هندو می‌کشد

2 مردم چشم مرا از شش جهت تسخیر کرد بهر قتل عاشقان هم تیغ ابرو می‌کشد

3 خاک پای توسنش را توتیا کردم به چشم سرمه اکنون دیده‌ام از خاک آن کو می‌کشد!

4 حاصل عشقم مرا شد رنگ زردی همچو کاه کهربای جذب مهرش دل ز هرسو می‌کشد

5 نکهت روی گلش تصویر را بخشد حیات در مشامش از نسیم او رسد بو می‌کشد!

6 از می شوقش به زاهد داد ساقی جرعه‌ای از کمال بی‌خودی در خانقه هو می‌کشد

7 عکس چشم مست او طغرل به هنگام رقم مانی و بهزاد با مژگان آهو می‌کشد!