تا چند به غمخانهٔ حسرت بنشینم از وحشی بافقی غزل 265

1 تا چند به غمخانهٔ حسرت بنشینم وقتست که با یار به عشرت بنشینم

2 بی طاقتیم در ره او می‌رود از حد کو صبر که در گوشهٔ طاقت بنشینم

3 تا چند روم از پی او بند کنیدم باشد که زمانی به فراغت بنشینم

4 داغ تو مرا شمع صفت سوخت کجایی مگذار که با اشک ندامت بنشینم

5 پامال شدم چند چو وحشی به ره غم از دست تو بر خاک مذلت بنشینم