به‌گلشنی‌که دهم عرض شوخی از بیدل دهلوی غزل 142

1 به‌گلشنی‌که دهم عرض شوخی او را تحیرآینهٔ رنگ می‌کند بو را

2 خموش‌گشتم و اسرار عشق پنهان نیست کسی چه چاره‌کند حیرت سخنگو را

3 سربریده‌هم‌اینجا چوشمع بیخواب‌است مگر به بالش داغی نهیم پهلو را

4 ندانم از اثرکوشش کدام دل است که می‌کشند به پابوس یارگیسو را

5 چه ممکن است نگرددکباب حیرانی نموده‌اند به آیینه جلوة او را

6 به سینه تا نفسی هست‌، مشق حسرت‌کن امل به رنگ‌کشیده‌ست خامهٔ مو را

7 غبار آینه‌گشتی‌، غبار دل مپسند مکن به زشتی روجمع، زشتی خورا

8 اگر به خوان فلک فیض نعمتی می‌بود نمی‌نمود هلال استخوان‌ پهلو را

9 دمی به یاد خیال تو سر فرو بردم به آفتاب رساندم دماغ زانو را

10 گرفته است سویدا سواد دل بیدل تصرفی‌ست درین دشت چشم آهو را