تا چند مرا آتش دل تاب از فضولی بغدادی رباعی 47

1 تا بوده ایم همدم غم بوده ایم ما غم را ملازم همه دم بوده ایم ما

2 غم را ز من نبوده جدایی مرا ز غم هر جا که بوده ایم بهم بوده ایم ما

1 بخاک ره کشیدم صورت جسم نزارم را بدین صورت مگر بوسم کف پای نگارم را

2 غبار رهگذارم کرد شوق امید آن دارم که گاهی خیزم و گیرم رکاب شهسوارم را

1 هر که را از لوح دل نقش تعلق زایل است متصل نقش جمال دوست بر لوح دل است

2 طالب و مطلوب را از هم جدایی نیست لیک در طریق دوست آثار تعلق حایل است