پیش جانان گر بمیرم تا سزاواری از سلطان باهو غزل 12

1 پیش جانان گر بمیرم تا سزاواری مراست زانکه شیوه دوستی جز دوستان مردن خطاست

2 یار را باید که خون ریزد به پیش دوستان تابزیر چشم بیند یار کین یار مراست

3 غیر هرگز نیست باهُو در جهان جمله که اوست این حقیقت راس را جز دوستان فهم کراست