تا به دام غمش آورد خدا، از شاطرعباس صبوحی غزل 3

1 تا به دام غمش آورد خدا، داد مرا هر چه می‌خواستم از بخت، خدا داد مرا

2 رفع مخموری از آن چشم سیه دارد چشم چشم دارم که خرابی کند آباد مرا

3 نتوانم ز خداداد بگیرم دادم کاش گیرد ز خداداد خدا داد مرا

4 گر دلش سخت تر از سنگ بود، نرم شود بشنود گر شبی او ناله و فریاد مرا

5 من که تا صبح، دعا گوی تو هستم همه شب چه شود گر تو به دشنام کنی یاد مرا

6 غم ندارم که به بند تو گرفتار شدم غمم آنست که ترسم کنی آزاد مرا