تا چند باشی از محمدحسین غروی اصفهانی غزل 112

1 تا چند باشی از ما گریزان مادر قفایت افتان و خیزان

2 تا چند باشیم چون شمع سوزان با شعلۀ آه، با اشک ریزان

3 تا چند بینند اهل بصیرت جور دمادم از بی تمیزان

4 بنهاده تا چند بر خاک ذلت روی مذلت خیل عزیزان

5 بیداد خوبان خوبست لیکن ای سنبل تر قدری به میزان

6 گر خون ما را جانا بریزی لیک آبروی ما را مریزان

7 تا یاد موی و بوی تو کردم آهوی طبعم شد مشک بیزان

8 گر مفتقر را پیرایه ای نیست نبود به ار حسن در بی جهیزان