به وادیی که در آن خضر را عصا از غالب دهلوی غزل 78

1 به وادیی که در آن خضر را عصا خفته ست به سینه می سپرم ره اگر چه پا خفته ست

2 بدین نیاز که با تست ناز می رسدم گدا به سایه دیوار پادشا خفته ست

3 به صبح حشر چنین خسته رو سیه خیزد که در شکایت درد و غم دوا خفته ست

4 خروش حلقه رندان ز نازنین پسری ست که سر به زانوی زاهد به بوریا خفته ست

5 هوا مخالف و شب تار و بحر طوفان خیز گسسته لنگر کشتی و ناخدا خفته ست

6 غمت به شهر شبیخون زنان به بنگه خلق عسس به خانه و شه در حرمسرا خفته ست

7 دلم به سبحه و سجاده و ردا لرزد که دزد مرحله بیدار و پارسا خفته ست

8 درازی شب و بیداری من این همه نیست ز بخت من خبر آرید تا کجا خفته ست؟

9 ببین ز دور و مجو قرب شه که منظر را دریچه باز و به دروازه اژدها خفته ست

10 به راه خفتن من هر که بنگرد داند که میر قافله در کاروانسرا خفته ست

11 دگر ز ایمنی راه و قرب کعبه چه حظ مرا که ناقه ز رفتار ماند و پا خفته ست

12 بخواب چون خودم آسوده دل مدان غالب که خسته غرقه به خون خفته است تا خفته ست