گر صد هزار بار از ادیب الممالک فراهانی غزل 87

1 گر صد هزار بار گدازی در آتشم پاکیزه تر شوم که زر ناب بیغشم

2 از باده امید تو مخمور و جرعه نوش وز ساغر نوید تو سرمست و سرخوشم

3 گلگون ز اشک و زرد ز غم نیلی از فراق بنگر یکی بصفحه چهر منقشم

4 گهچون دو چشم مست توبیمار و ناتوان گاهی چو طره تو پریش و مشوشم

5 قدم چو ابروی تو کمان شد ولی نماند جز تیر آه و ناله خدنگی بترکشم

6 جانا تو شاد و خوشدل و بیغم نشین که من با انده تو شاد و بیاد تو دلخوشم

7 رویم چو خامه تار و زبانم بریده باد گر همچو خامه از خط حکم تو سرکشم

8 سیر سپهر و همسری مهرم آرزوست کی پای بند مهر غزالان مهوشم

9 هرگز فرامشت نکنم از دعای خیر یادت بخیر ای که نمودی فرامشم

10 این می که ناچشیده مرا مست و خیره کرد یارب چها رود گر از آن جرعه ای چشم

11 گفتم شبی بگوش امیری حدیث خویش گفتا بهوش باش که من نیز بیهشم