غلغل میخوارگان و غلغله چنگ از جلال عضد غزل 167

1 غلغل میخوارگان و غلغله چنگ طرفه نماید به طرف باغ شباهنگ

2 اختر شادی چو در قدح بدرخشد غم نتواند قدم نهاد به فرسنگ

3 باده گساران نمی دهند مَی از دست پرده سرایان نمی نهند دف از چنگ

4 همچو به دور گل است ناله بلبل باده که در گردش است و غلغله چنگ

5 لاله تو گویی ز شاخ سرو شکفته است بر کف ساقی سرو قد مَی گلرنگ

6 بر گل رعنا نظاره کن که ببینی چهره گل چهر و رنگ گونه اورنگ

7 سرکشد از غنچه سرو راست نیاید صحبت آزادگان و مردم دلتنگ

8 آتش جان من است بر دل جانان لاله حمرا که سر برآورد از سنگ

9 ننگ بود کز جلال نام بر آید مردم اوباش را ز نام بود ننگ