آنان که مرا جورکش یار نوشتند از قدسی مشهدی غزل 147

1 آنان که مرا جورکش یار نوشتند بر عاشقی کوه‌کن انکار نوشتند

2 چون تخته اطفال ز دل حرف پریشان هرچند که شستیم دگربار نوشتند

3 مرغان حرم شکوه آزادگی خویش گرد قفس مرغ گرفتار نوشتند

4 ای دیده به حسرت نگران باش که خوبان بر روز جزا وعده دیدار نوشتند

5 پنهان چه کنی عشق که راز دل منصور بر روی زمین با قلم دار نوشتند

6 شد لوح شفا شسته مگر سوی مسیحا یک حرف ز حال من بیمار نوشتند؟

7 در دیر و حرم جز سخن عشق ندیدم هرجا که خطر بر در و دیوار نوشتند

8 قدسی مکن از تیرگی بخت شکایت کآیینه ما قابل زنگار نوشتند