آنان که ره عالم ارواح بپویند از فیض کاشانی غزل 367

1 آنان که ره عالم ارواح بپویند مردانه ز آلایش تن دست بشویند

2 بر فوق فلک رفته به جنات بر آیند پویند گل از غیب و گل از خویش برویند

3 این طایفه نورند و حیاتند و وجودند با هر که نشستند چو جان در تن اویند

4 و آنان که بود بسته تن پای خردشان هرگز گلی از عالم ارواح نبویند

5 زنگ تنشان ز آینه جان نزداید دل را ز گل عالم اجسام نشویند

6 این طایفه موتند و عدم ظلمت و جهلند بر بی خردیشان سزد ارواح بمویند

7 و آنان که نه اینند و نه آن مثل من و تو در کش مکش این دو نه پشتند نه رویند

8 چوگان قضا سوی زبرشان ببرد که افتند گهی زیر سراسیمه چو گویند

9 رفتن نتوانند و بمقصد نگرانند نصف دلشان شاد که از راه بکویند

10 عزمی که دو جا بستن کار زنانست مردان خدا فیض چنین راه نپویند