1 برخیز و مخور غمِ جهانِ گُذران، خوش باش و دمی به شادمانی گذران

2 در طَبْعِ جهان اگر وفایی بودی، نوبت به تو خود نیامدی از دگران.

1 می نوش که عمرِ جاودانی این است، خود حاصِلَت از دوْرِ جوانی این است.

2 هنگامِ گُل و مُل است و یاران سرمست، خوش باش دمی، که زندگانی این است.

1 افسوس که سرمایه ز کَف بیرون شد، در پایِ اَجَل بسی جگرها خون شد!

2 کس نامد از آن جهان که پرسم از وی: کاحوالِ مسافرانِ دنیا چون شد.

1 دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است، و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است،

2 سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است، و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.

1 هر راز که اندر دل دانا باشد باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد

2 کاندر صدف از نهفتگی گردد در آن قطره که راز دل دریا باشد

1 تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

2 پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه