آنان که به کویی نگران می‌گردند از وحشی بافقی رباعی 28

1 ترک من تیغ به کف ، بر زده دامن برخاست جان فدایش که به خون ریختن من برخاست

2 می‌کشیدند ملایک همه چون سرمه به چشم هر غباری که ترا از سم توسن برخاست

1 هجران رفیق بخت زبون کسی مباد خصمی چنین دلیر به خون کسی مباد

2 یارب حریف گرم کنی همچو آرزو گرم اختلاط داغ درون کسی مباد

1 در دل همان محبت پیشینه باقی است آن دوستی که بود در این سینه باقی است

2 باز آ و حسن جلوه ده و عرض ناز کن کان دل که بود صاف چو آیینه باقی است