ای آن که دهی مایه کم و خواهش از غالب دهلوی رباعی 67

1 نگویم تازه دارم شیوه جادوبیانان را ولی در خویش بینم کارگر جادوی آنان را

2 همانا پیشکار بخت ناسازم به تنهایی ستوه آورده ام از چاره جویی مهربانان را

1 هر ذره محو جلوه حسن یگانه‌ای‌ست گویی طلسم شش جهت آینه‌خانه‌ای‌ست

2 حیرت به دهر بی سر و پا می‌برد مرا چون گوهر از وجود خودم آب و دانه‌ای‌ست

1 نه هرزه همچو نی از مغزم استخوان خالی ست که جای ناله زاری در این میان خالی ست

2 روم به کعبه ز کوی تو و ز حق خجلم ز سجده جبهه و از پوزشم زبان خالی ست