1 این سخن نقل است زاسکندر که گفت هرچه گیری معتدل باید گرفت

2 در میان رو نه بعز و نه بذل زانکه جزویست اعتدال از عقل کل

3 نه بنزدیک آی و نه میباش دور در وسط رو تا بود خیر الامور

4 چون رسن رامعتدل افتاد تاب گر بود صد رشته گردد یک طناب

5 ور دهی تابش ز اندازه بدر بگسلد پیوند او از یکدگر

6 تو زخشک و تر نداری در جهان جز سخن سرد و دل گرم این زمان

7 گرچه مردی سرد گوئی گرم دل جهد کن تا بو که گردی معتدل

8 گر همی خواهی که گیرد کار نور معتدل میباش در خیرالامور

9 کار چون بیش آید از قدر عقول گر همه فضلی است پیش آرد فضول

10 طعمهٔ کان پاکبازان را دهند هرگز آن کی نونیازان را دهند