1 این خانه گوشواره عرش مطهرست کو را سعادت از نظر سعد اکبرست

2 این خانه از شکوه جهانگیر پادشاه گویی که خانه شرف مهر انورست

3 حایل به پیش دیده جدارش نمی شود بس کز فروغ شاه درونش منورست

4 از فخر سایه بر سر افلاک افکند کاین سایه خدای برو سایه گسترست

5 از شوق آنکه شاه درو پا نهاده است هر روز از سپهر به یک پایه برترست

6 از بوسه نشاط، زمینش منقش است وز سجده نیاز، بساطش منورست

7 معراج حاجتست و به مقصد مقابل است میزان طاعتست و به جنت برابرست

8 مانند کعبه گشته حرم چار حد او هر رکن خانه قبله یک رکن دیگرست

9 ساقی مجلسش همه هوش و خرد دهد گویی می محبت شاهش به ساغرست

10 بر خشت او سعادت و اقبال زاده است دولت از آن چو طفل درو مهر پرورست

11 عدل آشیان بر وزن قصرش نهاده است زان ظلم ازو چو طایر بی بال و بی پرست

12 امید گو به عرصه او داد دل بگیر کاین خانه در حمایت اقبال داورست

13 اخلاص گو به ساحت او کار خود بساز کاب و گلش به عدل و سخاوت مخمرست

14 من وصف این بنا نتوانم به سر رساند کز هرچه گویمش به صفت پایه برترست

15 یابد شرف ز شرفه قصر رفیع او تا شمسه سپهر برین طاق اخضرست