این گلشن دهر عاقبت گلخن از فیض کاشانی رباعی 14

1 تجلی چون کند دلبر کنم شکران تجلی را تسلی چون دهد ازخود نخواهم آن تسلی را

2 بسوزد در تجلی و نسازد با تسلی دل ببخشدگر تسلی جان دهم آن جان تجلی را

1 میکنم هرچند پنهان میشود این راز فاش عشق را نتوان نهفتن هست بیجا این تلاش

2 دل ز من بردی ببر جان نیز اگر خواهی رواست هر دو عالم باشد ار قربان یکموی تو باش

1 عرصه لامکان سرای من است این کهن خاکدان چه جای من است

2 دلم از غصه خون شدی گر نه مونس جان من خدای من است