تیری کز آن دو غمزه پرفن برون از جلال عضد غزل 123

1 تیری کز آن دو غمزه پرفن برون جهد تنها نه از دلم که ز آهن برون جهد

2 هر ساعتی به موج دگرگون در اوفتم از سیل دیده ام که ز دامن برون جهد

3 زین سان که در شکنجه هجران در افتاده ام بیم است جان خسته که از تن برون جهد

4 هر صبح و شام کلّه ببندد بر آسمان این دود آه من که ز روزن برون جهد

5 گفتم حدیثی از دهن خویشتن بگوی گفت این سخن کی از دهن من برون جهد

6 صبح است و مهر دم زده زین صحن دودناک مانند شعله که ز [روزن] گلخن برون جهد

7 جان پرورد نسیم که از زلف او وزد چون باد صبحدم که ز گلشن برون جهد

8 ساقی بگو به بلبل تا برکشد نوا باشد که زاغ غم ز نشیمن برون جهد

9 زان سان گداخته ست ز هجران او جلال کز لاغری ز چشمه سوزان برون جهد